NEW! FPW Model 72501 Żołnierz Wehrmachtu, Stalingrad, zima

Co oprócz modelu będę potrzebować do jego sklejenia?

Bitwa pod Stalingradem jest dość powszechnie uznawana za najkrwawszą, pojedynczą bitwę II wojnie światowej. Została stoczona pomiędzy Armią Czerwoną, a wojskami państw Osi – zwłaszcza Wehrmachtem – na froncie wschodnim w okresie od sierpnia 1942 r. do lutego 1943 roku. Doszło do niej w wyniku realizacji przez Wehrmacht planu o kryptonimie Fall Blau, który miał na celu opanowanie południowych obszarów ZSRR, dojście do Kaukazu oraz zajęcia pól roponośnych Majkopu czy Baku. Jednak w toku realizowania tego planu, w wyniku między innymi interwencji Adolfa Hitlera, jednym z głównych celów operacji stało się zajęcie miasta Stalingrad. Decyzja ta okazała się dla nazistowskich Niemiec jedną z najgorszych w dziejach II wojny światowej. Batalia stalingradzka przerodziła się bowiem w koszmarnie krwawe i bardzo ciężkie walki miejskie, w czasie których walczono o każdy dom czy ulicę, a linia frontu przebiegała nierzadko przez pokoje czy klatki schodowe w blokach mieszkalnych! Finalnie, w jej wyniku Wehrmacht poniósł wielką klęskę, a do radzieckiej niewoli dostała się całą 6. Armia wraz z feldmarszałkiem Friedrichem Paulusem. Szacuje się, że w to całej bitwy stalingradzkiej, wojska państw Osi straciły ok. 850.000 żołnierzy – zabitych, rannych i wziętych do niewoli. Bitwa pod Stalingradem oznaczała również zwrot w wojnie na froncie wschodnim, która zaczęła od tego momentu przybierać obrót korzystny dla ZSRR.

Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.